Filozofia Reggio Emilia
Nie będąc ekspertem od pedagogiki, gdy czytasz na stronach żłobków i przedszkoli o podejściach edukacyjnych, pewnie zastanawiasz się, czym tak naprawdę się od siebie różnią i czy na tym etapie wybór podejścia ma znaczenie dla dziecka? W BLISKO wiemy, że aż 95% mózgu dziecka rozwija się do 5. roku życia, więc wybór pedagogiki potraktowaliśmy bardzo poważnie. Filozofia Reggio Emilia pochodzi z północnych Włoch i opiera się na najnowszych badaniach z neuronauki. Jest to podejście, które najbardziej inspiruje badaczy edukacji z Harvard Graduate School of Education, gdzie eksplorowała je Aleksandra Kozera, tworząc inspiracje dla Wiosek i BLISKO. Zobacz, jak wygląda pedagogika Reggio w praktyce.
W placówkach BLISKO
PODEJŚCIE PROJEKTOWE: Dzieci nie korzystają z kart pracy ani podręczników, ale biorą udział w różnorodnych projektach, które zaczynają się od ich naturalnej ciekawości i pomysłów. Tytuły projektów to np. „Kim jestem? Ja i moja rodzina”, „Dlaczego z nieba pada deszcz?” czy „Skąd wziął się mój cień?”. Eksplorujemy różne dziedziny sztuki i nauki, w tym: litery, matematykę czy fizykę. Ich forma i głębia zadawanych pytań dopasowana jest do grupy wiekowej. Dzieci uczą się przez zadawanie pytań, planowanie i eksperymentowanie.
SPOŁECZNOŚĆ I RELACJE: Podążamy za relacjami, które dzieci budują ze sobą i otaczającym je światem. Zamiast oferować wydrukowane pieski do kolorowania, obserwujemy naturalne zabawy dzieci, to jak uczą się nawzajem zapinać guziki czy zakładać czapki, kiedy śmieją się razem na dywanie. Mamy czas, aby pokazać, jak wkładamy naczynia do zmywarki. Dużo czytamy. Podążamy za dziećmi, gdy skaczą przez kałuże, zachwycamy się tęczą, organizujemy wycieczki do sklepu, na farmę, do lasu. Jesteśmy BLISKO prawdziwego świata.
STO JĘZYKÓW: Edukacja odbywa się w atmosferze szacunku dla tempa rozwoju każdego dziecka. Każdy ma szansę wyrazić siebie w swoim unikalnym „języku”, np. przez słowa, ruch, rysunki, obrazy, rzeźby czy gesty. Rolą dorosłych jest zapewnienie dzieciom swobody oraz nawiązywanie z nimi dialogu – w tych formach komunikacji, które wybrały dzieci. Budujemy z dziećmi mosty, projektujemy ogrody, tworzymy reżyserowane przez nich przedstawienie, szyjemy, tworzymy gry planszowe i multimedialne instalacje, malujemy na oknach.
W WIOSKACH dodatkowo
PROWOKACJE EDUKACYJNE: Nasze sale są wyposażone w stoliki z tzw. prowokacjami – zestawami naturalnych materiałów, które zachęcają dzieci do eksploracji i tworzenia w oparciu o własne pomysły. W atelier, czyli specjalnie zaprojektowanej przestrzeni kreatywnej, dzieci mają szansę pracować z gliną, eksperymentować ze światłem i cieniem, co rozwija ich zdolności manualne i artystyczne. Nie dajemy gotowych arkuszy i nie oczekujemy tworzenia prac według konkretnego szablonu – inspirujemy do kreatywności.
ROLA PEDAGOGA: Kiedy dziecko podchodzi do wybranej prowokacji, obserwujemy, co je zainteresowało, do czego dąży, jakie pytania zadaje werbalnie lub niewerbalnie. Pedagog jest współuczestnikiem procesu uczenia się i badaczem – prowadzi uważną obserwację dziecka, dokumentuje swoje spostrzeżenia, poddaje je refleksji, konsultuje z innymi członkami zespołu. I to właśnie na podstawie wyciągniętych wniosków planuje dalszą pracę z dziećmi, nie mając sztywnego planu, którego nie dałoby się zmodyfikować.
INDYWIDUALNE PODEJŚCIE: Dzięki małej liczbie dzieci przypadających na jednego opiekuna pedagodzy mają czas i przestrzeń na notowanie zainteresowań i procesów poznawczych każdego dziecka. W aplikacji i na ścianach Wioski zobaczycie efekt: cytaty dzieci, prace z opisem, jakie emocje towarzyszyły dziecku, refleksje o tym, jakie pytania wzbudziły zachwyt w dzieciach. Możecie liczyć na dłuższe spotkania o rozwoju Waszego dziecka oraz rozmowy o tym, jak buduje relacje, co jest dla niego wyzwaniem czy radością w eksploracji.